27 april 2019
Ieder jaar dacht ik weer opnieuw; “Als inwoner van Someren moet je toch op zijn minst de Kennedymars een keer beleven vanuit de loper?”.
Tegelijkertijd ben ik absoluut geen wandelaar en heb ik al helemaal geen zin om maanden/weken van te voren zoveel tijd kwijt te zijn aan het ‘oefenen’. Extra zuur als je goed oefent, al een paar keer een flinke afstand in de benen hebt en dan alsnog de uiteindelijke 80 km niet gaat redden.
Ook vorige jaar dacht ik hetzelfde: “De sfeer in het dorp, het wijntje en de bbq langs de kant, wil ik niet missen” maar anderzijds, ik moest het gewoon een keer gaan doen! Niet trainen, niet nadenken, lopen, lopen, lopen en ervaren hoe ver ik ongetraind kan komen. Ik had niet veel praat gemaakt over mijn deelname want ik moest er zelf ook een beetje om lachen maar uiteindelijk stond ik er samen met mijn schoonbroer die precies dezelfde instelling en voorbereiding had getroffen! Niet ‘samen’ lopen maar ieder op eigen tempo en met het motto ‘we gaan door tot het niet meer gaat, we zien wel wat 'die Kennedymars’ dan inhoud’.
Daar gingen we, Kennedymars 2018, eerste jaar een andere route, eerder starten en het weer was ons gunstig gezind. Veel smoesjes waren er dus niet meer te verzinnen. De eerste kilometers vond ik het spannends ‘Nu zien wel heel veel mensen dat ik mee doe en ze kunnen allemaal online volgen of ik het ga redden’. Mijn karakter en competitiegevoel werken dan wel weer mee, want ik ben extra gemotiveerd om te laten zien dat ik dit kan! Ik vond 't raar genoeg leuk en dacht steeds ‘verder niet nadenken en blijven lopen’. Ik heb bewust niet teveel gekeken naar hoever ik was en hoever ik nog moest. Ondertussen was de mars uitstekend verzorgd; je kwam als loper niets te kort! Hoogtepunten waren voor mij centrum Deurne, en de buurt ‘De rijpel’ in Helmond. Wat mensen allemaal doen om lopers aan te moedigen en sfeer te brengen tijdens de route is echt geweldig, het verbind en brengt saamhorigheid! Maar ook de donkere straten midden in de nacht, waar niemand staat en waar geen einde aan lijkt te komen, of de ochtend op de heide, vielen me niet tegen. Je loopt alleen, lekker rustig maar genoeg mensen om mee te kletsen als je daar behoefte aan hebt. Aan het einde terugkomend in Someren merkte ik dat de mensen hier moesten wennen aan de eerdere ‘vertrektijd’, het was iets rustiger en vast voor vele te vroeg na een gezellig avond in het dorp. Toch werd er ook hier sfeer gebracht en is de uiteindelijke binnenkomst heerlijk! Zowel ik als mijn schoonbroer hebben de Kennedymars ongetraind uitgelopen, het kan dus echt!
Vanaf 60 km ging het ‘pijn’ doen, maar ja; dan geef je niet meer op! Verder ben ik niet gestopt, heb ik veel alleen gelopen en overal (ook al had ik geen dorst of honger) gegeten of gedronken uit voorzorg. Ik had vele nachtelijke telefoontjes en appjes ter afleiding, dat was fijn. Bij binnenkomst even uitgefietst, een welverdiend pilsje en toen was het klaar… Eerlijk is eerlijk, ik kon niet meer staan of lopen, moest thuis naar boven gedragen worden maar dat was de volgende dag al over. De dagen daarna spierpijn en een minimaal blaartje, dat was alles.
Deze kan van mijn lijstje af! Ik denk niet dat ik nog een keer de behoefte heb om mee te lopen al kriebelt het alleen al bij het schrijven. Wat een ervaring! Ik kan iedereen aanraden; probeer het en daag jezelf uit. Ook als je op moet geven om wat voor reden dan ook, alleen al ‘starten’ en ervoor gaan is een prestatie, zeker als je uit Someren komt 😉!
