12 juni 2025
Al ruim 1750 wandelaars hebben zich ingeschreven voor de 61ste Kennedymars in Someren. Maar waarom lopen ze mee? Lopen ze voor de eerste keer, of hebben ze de tocht al vaker afgelegd? En wat maakt de Kennedymars in Someren zo bijzonder? Het woord is aan Femke Linnenbank, die ondanks fibromyalgie toch 80 kilometer gaat lopen.
Bij fibromyalgie heb je last van pijnlijke spieren. De pijn zit op verschillende plaatsen in je lijf en houdt lang aan: je kunt er maanden of zelfs jaren last van hebben. Waar de pijn vandaan komt, is niet te zeggen. Er is geen zichtbare schade of ontsteking aan spieren of gewrichten. “Een lastige diagnose om te krijgen,” vertelt Femke. “Ik wist niet wat ik ermee moest, want 24 uur per dag, 7 dagen per week pijn hebben en vermoeid zijn is een ding. Zeker als de pijn opvlamt en alles in je lichaam pijn doet en brandt. Het is confronterend om uit te moeten leggen waarom je niet naar een feestje kunt, waarom je afspraken afzegt, waarom je zo vaak moe bent. Soms zijn er mensen die zeggen ‘Tja, dat heeft iedereen tegenwoordig…’ Dan denk ik: je zou maar eens in zo iemands schoenen moeten staan, dan piep je wel anders.”
Het is goed om te blijven bewegen, dus besluit Femke om te starten met hardlopen. “Ik ben rustig aan begonnen. Ik kon m’n hoofd leegmaken en liep wonderbaarlijk steeds verder. In 2022 heb ik me ingeschreven voor een halve marathon; een droom waarvan ik dacht dat die nooit zou uitkomen. Toch is het gelukt. Wat een overwinning op mijzelf! De pijn voelde ik toch wel, maar nu had ik pijn met voldoening.”
Daarna volgen de 10 km in Helmond, de Dam tot Damloop en de halve marathon van Eindhoven. Tot de neuroloog begin 2024 aan Femke laat weten dat haar onderste wervels niet zo blij zijn met haar nieuwe hobby: “Hardlopen werd een no go. Een klap in mijn gezicht. Wandelen bleek een goed alternatief. Met mijn grote mond zei ik: ‘Dan ga ik de Kennedymars lopen’. De arts schoot in de lach, maar zag dat ik serieus was. De inschrijving volgde en het hardlopen werd omgezet naar wandelen. Heerlijk op vrije momenten met mijn beste vriend, hond Gijs, eropuit. Genieten van de natuur, tot rust komen in je hoofd. Al begint de dag nog zo rot met pijn, het wandelen ruimt de wolk in mijn hoofd op.”
Femke vond haar eerste Kennedymars vorig jaar een enorm vette ervaring. Haar man Twan liep met haar mee. Ze vertelt: “Om samen hand in hand over de finish te komen - strompelend, voegt ze er lachend aan toe - dat geeft zo’n kick. Ik was enorm trots op hem en ook op mezelf. Daarnaast neem ik mijn petje af voor al die vrijwilligers, ongelooflijk! En alle leuke feestjes onderweg, wildvreemden die je succes wensen. Zo tof!”
Natuurlijk is trainen wel nodig. Femke liep pas 30 kilometer tijdens een wandelevenement van de plaatselijke scouting. Ook Demi, de dochter van haar man, loopt dit jaar mee. Femke: “We oefenen zo veel mogelijk. Thuis heb ik een loopband en daar sta ik in de avonduren vaak op, als mijn dochtertje in bed ligt. Het kost me meer moeite dan vorig jaar door een knieblessure en de fibromyalgie die me momenteel weer hevig in zijn greep heeft.”
Aan support langs de route geen gebrek. Een vriendin wacht haar op in de Rijpelberg in Helmond, in Brandevoort komen Femkes ouders en dochter uit bed om hen aan te moedigen, op de Strabrechtse Heide staat de vader van Twan in de vroege ochtend en in Mierlo, de woonplaats van Femke, komen ze bekende vrijwilligers tegen.
Daarnaast loopt Femke met een dubbele naam: “De naam van Bert is toegevoegd aan mijn startnummer. Van hem heb ik mijn wandelschoenen geadopteerd. Deze meneer was er heel trots op dat zijn schoenen vorig jaar toch de Kennedymars hadden gelopen. Helaas is Bert dit jaar overleden. Ter nagedachtenis aan deze die hard wandelaar en als dank voor de schoenen, is hij er door mijn startnummer toch nog een beetje bij.”
Op de vraag wat Femke hoopt mee te nemen voor zichzelf door deel te nemen, hoeft ze niet lang na te denken: “Een stukje overwinning. Dat ik wél iets kan, ondanks alles. Ook al kost het veel energie en pijn, als ik naar die medaille aan de muur kijk, dan denk ik: dat hebben we weer mooi voor elkaar!”
Daarnaast wil ze graag laten zien dat je sterker bent dan je denkt. Aan andere mensen geeft ze dan ook graag het volgende mee: “Met een portie doorzettingsvermogen en wilskracht kom je echt een heel eind. Begin er gewoon aan, dan zie je wel waar het schip strandt. Als je het niet probeert, zal je het ook nooit weten. Beter ergens aan beginnen, dan achteraf spijt krijgen dat je het niet hebt gedaan.”
